نقش عوامل جمعیت شناختی در شکل گیری هویت محلی در شهر تهران(با تاکید بر محلات مرکزی، حاشیه ای و شمال)

موضوع تحقیق حاضر نقش عوامل جمعیت شناختی در شکل گیری هویت محلی در شهر تهران (با تأکید بر محلات مرکزی،حاشیه ای و شمالی) می باشد. واقعیت آن است که مهاجر پذیری(migration r-) و مهاجر فرستی محلات قبل از هر چیز مرتبط با وجود تسهیلات و امکاناتی است که زیست محلی را میسر می کند. جمعیت شناسان از دیر باز به جمعیت متناسب و توازن جمعیتی (population balance) توجه نموده اند. مهمترین تأثیر تراکم جمعیت در محلات بدواً روی افزایش یا کاهش عرضه خدمات یا امکانات شهری نظیر فضای سبز، ترافیک، حمل و نقل، بنگاههای اقتصادی، امکانات رفاهی، ارائه خدمات شهری، نظافت و بهداشت محلی و از همه مهمتر بروز آسیب های اجتماعی (social pathology) با توجه به توازن و عدم توازن جمعیتی و ظرفیت های محلی برای پاسخگویی به نیازهای شهروندان ساکن در یک منطقه می باشد. مطابق نظریه فرانسیس گالتون(fransice galton) چنانچه سیاست های کیفی جمعیتی در نسل ساکن و قبلی وجود داشته باشد می تواند روی نسل دوم و بهبود نسل های بعدی تأثیرگذار و در نتیجه موجب افزایش یا کاهش جمعیت در یک منطقه جغرافیایی گردد. در بخش ادبیات تحقیق به تحقیقات مرتبط با موضوع تحقیق اشاره شده است. در این تحقیق از روش کمی استفاده شده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است اصولاٌ نسبت زیادی بین شاخص های جمعیتی با تراکم جمعیتی با شکل گیری هویت در محلات مرکزی،حاشیه ای و شمالی در شهر تهران وجود دارد. یافته های تحقیق حاکی از آن است با تراکم جمعیت ازدحام و ترافیک جمعیت را پیش رو داریم که منجر به بروز انواع کمبودها و بخصوص شکل گیری گمنامی انواع آسیب های اجتماعی نموده سرانجام علی رغم دلبستگی مردم و محلات موطن خود اغلب موجب دلزدگی و رویگردانی مردم از این مناطق گردیده و غالباٌ مهاجرت فرستی محلات رشد یافته و برعکس در محلات و مناطقی که با تراکم جمعیت همراه است موجب می شود که شاخص تراکم جمعیت در متر مربع یا سرانه متر مربع افزایش پیدا کند. روش پژوهش اسنادی و کتابخانه ای است و حجم نمونه 398 نفر است که به صورت تصادفی انتخاب شده است و 31 فرضیه داریم که همه آنها معنادار بوده اند و به اثبات رسیده اند.